It's Frrreezing!

Vanmorgen, 29 januari 2012, met een loopneus, blauwe vingers en rode blosjes op mijn wangen drop ik, al hangend aan de reling, mijn rig zover mogelijk onder duiker. Ik vis hier met een roze fluo-popje omdat hier nogal wat stenen onderwater liggen...



De aanbeten zijn in de winter toch al schaars en ik wil het risico niet lopen dat mijn aas tussen de stenen ligt, onbereikbaar voor onze gevinde vrienden. De andere hengel, gevist met een gele fluor-pop aan een bananerigje, ligt voor het riet op 1,5 meter...

Alles ligt naar m'n zin, snel de brander aan voor een lekker bakkie warme troost. Warm moet het zeker wezen want ik voel me op dit moment net een ijslollie. Het water op het kanaal is niet dichtgevroren maar op de smalle, ondiepe slootjes naast het kanaal ligt een laagje ijs. De koude oostenwind doet er nog een extra schepje bovenop!

Het vertrouwen is niet super hoog omdat ik niet lichtjes heb kunnen voeren maar ik vis nu wel op een typische winterstek onder een duiker dus wie weet. Thuis blijven was geen optie, daar ving ik ze zeker niet. Of het moest in mijn vijver zijn... Het plan was eigenlijk om bij een ander bruggetje te gaan vissen, deze week had ik elke ochtend op weg naar mijn werk, een handje balletjes gestrooid zonder te weten hoe diep het daar eigenlijk was. Op zaterdagochtend ook weer even gevoerd en dit keer de peilhengel mee. Waar ik 2 á 2,5 meter verwachtte was het amper 1 meter! Meten is weten.... Dit gaat hem niet worden. Zodoende bevis ik nu instant een duiker op een lokaal kanaaltje.



Zouden ze thuis zijn...?

Een klein handje vermalen boilies, blikmaïs en hennep moet de vis over de streep trekken of nog beter eigenlijk over het schepnetkoord. Na een viertal uurtjes waarin, behalve twee zaagbekken (eendensoort) en een winterkoninkje, verder geen teken van leven te zien was gingen de hengels terug in het foudaal en de mat weer droog achterin de auto.

Op naar de warmte, op naar de Klassieker!

Remond van Dijk